Urodził się w Choczni (pow. Wadowice) Anastazy Urban Bielenin. Był synem Jakuba (strażnika kolejowego) i Anny z domu Fejdych. Od lat młodzieńczych angażował się w działalność paramilitarną i patriotyczną. Był instruktorem skautingu, komendantem Choczeńskiej Sokolej Drużyny Polowej, członkiem Towarzystwa „Strzelec” w Krakowie. Po rozpoczęciu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, w 1915 r. przybył w stopniu sierżanta do Radomska wraz ze Sztabem Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. Zaangażował się wraz z innym legionistą Stanisławem Niemcem w tworzenie zrębów skautingu w Radomsku. 26 kwietnia 1915 r. został mianowany komendantem Oddziału Skauta Męskiego w Radomsku, następnie był komendantem III Okręgu Polskiej Organizacji Skautowej. Po 1918 r. służył w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 26 DP w Skierniewicach, 28 pp w Łodzi, 10 pp w Łowiczu. W 1928 r. ukończył wyższe studia wojskowe w Poznaniu oraz uzyskał awans do stopnia kapitana Korpusu Oficerów Administracji. Po przegranej wojnie z III Rzeszą był pracownikiem oddziału doświadczalnego Centralnej Szkoły Pożarniczej, w 1940 r. służył na posterunku Straży Pożarnej na Żoliborzu w Warszawie, na przełomie 1941/1942 r. był komendantem Centralnej Szkoły Pożarniczej. Brał udział w konspiracji jako członek Strażackiego Ruchu Oporu „Skała”. W 1943 r. został komendantem straży pożarnej przy hucie szkła „Hortensja” w Piotrkowie Tryb. Po wojnie pracował jako inspektor pożarnictwa. Był żonaty z Eustachią z Baranowskich, mieli córkę Halinę – kombatantkę Powstania Warszawskiego. Zmarł 9 listopada 1954 r. w Warszawie.