1958 (wrzesień)

Władze Radomska rozpoczęły przygotowania pod fundację pomnika tzw. partyzantów, który miał upamiętniać żołnierzy radzieckich, polskich i partyzantów walczących z hitlerowskim okupantem. Jego lokalizację ustalono w południowej części placu 3 Maja nieopodal Domu Książki. Projekt pomnika został wykonany przez inż. Stefana Wejmana z Łodzi, a jego gliniana miniaturowa wersja prezentowana była mieszkańcom przez kilka tygodni w Domu Książki. Powołano także Społeczny Komitet Budowy Pomnika z przewodniczącym Feliksem Klechą, jako że monument miał powstać z ofiar pieniężnych mieszkańców powiatu radomszczańskiego. Całkowity koszt inwestycji miał zamknąć się w kwocie 150 tys. zł. Lokalna prasa co jakiś czas podawała, jakie były wpłaty na rzecz budowy pomnika. I tak dla przykładu zespół adwokacki wpłacił 1200 zł,  Zakłady Przemysłowe „Komuna Paryska” 2891 zł, a ZBOWiD Oddział Radomsko 9409 zł. Na wiosnę 1959 r. pełna kwota nie była jeszcze zebrana, więc zwrócono się o dotację do Miejskiej Rady Narodowej, a także dyrekcji łódzkiej gry liczbowej „Kukułeczka”. Pomnik miał zostać zainstalowany na cokole w święto 22 Lipca 1959 r., co zbiegało się z obchodzonymi pierwszy raz w historii miasta „Dniami Radomska”. Napis na cokole głosił „Wieczna chwała żołnierzom wyzwoleńczej Armii Radzieckiej i Wojska Polskiego oraz członkom ruchu oporu walczącym z faszyzmem hitlerowskim o Wolność i Demokrację”. Naturalnie obiekt przez następne 30 lat budził w zależności od poglądów mieszane uczucia. Jego los został przypieczętowany zmianami demokratycznymi, które nastały w Polsce po 1989 r. Ostatecznie zniknął on z obrazu miasta w 1991 r. jako relikt systemu władzy komunistycznej.